PAPIEŻ  ŚWIĘTY JAN   PAWEŁ  II   

I

Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Jego rodzina wynajmowała mieszkanie obok kościoła parafialnego z zegarem słonecznym i maksymą: Tempus fugit, aeternitas manet (Czas ucieka, wieczność czeka). Ulubioną rozrywką Karola była piłka nożna. Najczęściej pełnił on funkcję bramkarza. Kiedy pogoda nie dopisywała, Karol zamieniał piłkę nożną na ping-ponga. Zimą jeździł na nartach, a latem pływał w Skawie i chodził z ojcem oraz ze starszym bratem na dalekie piesze wycieczki, m.in. w Gorce. Występował też w amatorskich przedstawieniach teatralnych. Wesoły i powszechnie lubiany Karol wyróżniał się nie tylko świetnymi ocenami ze wszystkich przedmiotów, ale także wewnętrzną dyscypliną i głęboką pobożnością. Gdy miał dziewięć lat zmarła jego matka, a trzy i pół roku później jego 26-letni brat.  „Moje lata chłopięce i młodzieńcze łączą się przede wszystkim z postacią ojca – wspomina papież. Parzyłem z bliska na jego życie, widziałem, jak umiał od siebie wymagać, widziałem jak klękał do modlitwy. Ojciec, który umiał od siebie wymagać, w pewnym sensie nie musiał już wymagać od syna. Patrząc na niego, nauczyłem się, że trzeba samemu sobie stawiać wymagania i przykładać się do spełniania własnych obowiązków.”  W 1930 r. 10-letni Karol ukończywszy szkołę podstawową, rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim. Po maturze Karol, obiecujący poeta i aktor, zdecydował się na studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, które musiał przerwać po pierwszym roku z powodu wybuchu wojny. Został robotnikiem  w kamieniołomach na Zakrzówku, a następnie pracował w „Solvayu” w Borku Fałęckim. 

Z  ROMLPDY

II

W 1942 r. Karol Wojtyła rozpoczął  tajne studia teologiczne. 1 listopada 1946 r. arcybiskup Sapieha udzielił Wojtyle święceń kapłańskich i natychmiast wysyła go na studia doktoranckie do Rzymu. Krótko po powrocie z Rzymu Karol Wojtyła został skierowany do parafii Niegowici koło Bochni. Następnie został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie, gdzie dał się poznać jako wspaniały duszpasterz młodzieży akademickiej. W chwili nominacji na biskupa Karol Wojtyła miał zaledwie 38 lat i został najmłodszym członkiem polskiego episkopatu. Jako dewizę przyjął słowa Totus Tuus (Cały Twój), zaczerpnięte  z Traktatu o doskonałym nabożeństwie do Najświętszej Marii Panny św. Ludwika Marii Grignion de Montfort. Zawołanie to oraz herb z krzyżem i literą M zachował jako papież, dodając oczywiście tiarę i klucze św. Piotra.

Biskup Wojtyła brał udział  w obradach Soboru Watykańskiego II. Wniósł osobisty, autorski wkład w redakcję fundamentalnych dokumentów soborowych. Z jego zdaniem liczyło się coraz więcej ważnych osobistości kościelnych.

W przedostatni dzień 1963 r. papież Paweł VI mianował zaledwie 43-letniego Karola Wojtyłę metropolitą krakowskim. W miarę upływu czasu metropolicie, mianowanemu bardzo szybko, bo już w 1967 roku kardynałem, przybywało zajęć duszpasterskich i administracyjnych.

16 października 1978 roku o godz. 18.18 nad Kaplicą Sykstyńską pojawił się biały dym zwiastujący wybór kolejnego następcy św. Piotra. Na fasadzie bazyliki zapłonął ogromny krzyż, a w loggii nad centralnym wejściem pojawił się kardynał Felici i wygłosił uświęconą formułę: Annutio vobis gaudium – habemus papam (Zwiastuję wam radość wielką – mamy papieża). Po chwili podał nazwisko Wojtyła oraz wybrane przez elekta imię: Jan Paweł II. Po raz pierwszy od ponad czterystu lat papieżem nie został Włoch. O godz. 19.20 na balkonie ukazał się papież, by udzielić pierwszego błogosławieństwa urbi et orbi.

URBI

 „Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi! Otwórzcie drzwi Jego zbawczej władzy, otwórzcie jej granice państw, systemy ekonomiczne i polityczne” – wzywał papież w październiku 1978 roku, w dniu inauguracji swego pontyfikatu. Te pamiętne słowa miały okazać się programem, który Jan Paweł II w ciągu następnych lat realizował z nadludzką wytrwałością.

13 maja 1981 roku jak w każdą środę  o godzinie 17 rozpoczęła się audiencja generalna. Na placu św. Piotra zgromadziło się kilkadziesiąt tysięcy pielgrzymów. Biała toyota, zwana papamobile, powoli przemieszczała się wśród tłumu. Papież ściskał wyciągnięte w jego kierunku ręce, przytulał dzieci, błogosławił. Nagle rozległy się strzały i biała postać osunęła się bezwładnie na siedzenie samochodu. Niedoszłym zabójcą papieża okazał się Turek Ali Agca, poszukiwany przez międzynarodową policję terrorysta. Papież uważał, że ocalenie zawdzięcza Matce Boskiej Fatimskiej, której objawienia  rozpoczęły się 13 maja 1917 r. Ojciec Święty nie uważał tego zbiegu dat za przypadek. Trzecia przepowiednia fatimska przedstawiała m. in. „biskupa ubranego na biało” upadającego pod kulami z broni palnej. Kulę, która go przeszyła, polecił umieścić jako wotum w koronie figury Matki Boskiej Fatimskiej, wśród pereł i drogich kamieni, a w pierwszą rocznicę zamachu udał się do Portugalii z pielgrzymką dziękczynną.

III

Jan Paweł II odbył ponad sto podróży zagranicznych, odwiedzając135 krajów. Najwięcej, bo aż dziewięć razy był w Polsce. Podczas każdej podróży papież, słynący z lingwistycznych zdolności, starał się powiedzieć choć kilka zdań w miejscowym języku. Wiele razy odwdzięczano mu się za to w podobny sposób, np. Papuasi zaśpiewali dla niego Czarną Madonnę. W najrozmaitszych zakątkach świata tysiące ludzi uczyło się polskich słów ulubionych pieśni Ojca Świętego: Barki i kolędy Lulajże, Jezuniu. Każdą pielgrzymkę otwierał wzruszający gest – po zejściu z trapu samolotu papież klękał i całował  ziemię, na którą przybywał. „Zło dobrem zwyciężaj” – takie było przesłanie papieża w każdym zakątku świata. Całe nauczanie Ojca Świętego stanowiło świadectwo wielkiego szacunku dla wszystkich religii i kultur. „Niech w imię Boga każda religia niesie na ziemi sprawiedliwość i pokój, przebaczenie i życie, i miłość”.

Co dwa lata w Castel Gandolfo odbywały się  z udziałem papieża specjalne sympozja poświęcone najważniejszym problemom ludzkości. Zapraszał na nie wybitnych uczonych z całego świata. Papież wiele razy podkreślał, że nie może być sprzeczności między nauką i wiarą.

W połowie lat 80. Jan Paweł II zainicjował Światowe Dni Młodzieży, organizowane odtąd średnio co dwa lata w innym miejscu globu. „Nie ulegajcie mirażom łatwego życia” – mówił. Nawoływał do wysiłku, do podjęcia życia godnego chrześcijanina. Pokolenie JP2 dotyczy tych, którzy wzrastali w ciągu 27 lat jego pontyfikatu.

Naznaczone cierpieniem późne lata papieża były nadzwyczaj bogate pod każdym względem , także literackim. Ukazały się jego książki: Dar i Tajemnica, Wstańcie, chodźmy!, Pamięć i tożsamość oraz poemat Tryptyk rzymski.

Jan Paweł II przypominał – m.in. przez liczne beatyfikacje i kanonizacje – że świętość jest powołaniem chrześcijanina w każdym czasie i okolicznościach.

Zmarł w wigilię święta Miłosierdzia Bożego 2 kwietnia 2005 roku.

Santo Subito… powtórzone na placu św. Piotra w Rzymie w czasie pogrzebu Ojca Świętego  Jana Pawła II wyrażało głębokie przekonanie członków Kościoła, że na przełomie wieków wspólnotą tą kierował człowiek święty.

1 maja 2011r. odbyła się beatyfikacja papieża, zaś trzy lata później 24 kwietnia 2014 r. papież Jan Paweł II został ogłoszony świętym.

       

 

Źródło: Joanna Knaflewska: Jan Paweł II, Publicat, 2006 r.